Nie istnieje jedna metoda leczenia autyzmu podobnie, jak nie istnieją dwa identyczne przypadki tej choroby. Każde dziecko jest inne i ma inne potrzeby. U wszystkich jednak ważne jest, aby jak najwcześniej rozpocząć leczenie, zarówno poprzez psychoterapię, jak i poprzez odpowiednią dietę oraz suplementację. Możliwe terapie to takie, które koncentrują się na funkcjonowaniu dziecka w społeczeństwie i rodzinie, uczą komunikacji, rozpoznawania intencji innych ludzi – wszystko zależy od tego, czego najbardziej dziecku brakuje. Należy pamiętać, że podejście do autyzmu powinno brać pod uwagę aspekt psychiczny, jak i fizyczny choroby. Dolegliwości i nieprawidłowości ze strony umysłu, jak i ciała mogą wpływać na funkcjonowanie dziecka z autyzmem.

Hipoterapia- to metoda gimnastyki leczniczej na bazie neurofizjologii z udziałem konia. Jest to metoda zalecana przez lekarza, wykonywana przez posiadającego kwalifikację terapeutę – specjalistę gimnastyki leczniczej, na specjalnie przygotowanych do tego celu koniach. Koń służy jako pośrednik w terapii, przenosząc na pacjenta ruch w trakcie przemieszczania się stępem.

Główne założenia behawioralnej teorii autyzmu

Ogólne prawa uczenia się trafne tłumaczą zachowania dzieci autystycznych i stanowię podstawę terapii behawioralnej

Dzieci autystyczne mają raczej wiele odrębnych deficytów behawioralnych, niż jeden centralny deficyt, którego skorygowanie prowadziłoby do ogólnej poprawy funkcjonowania Dzieci autystyczne mają zdolność uczenia się – tak jak inni ludzie – o ile znajdują się w specjalnie przystosowanym dla siebie środowisku. Środowisko to składa się z miejsc, w których dzieci przebywają na co dzień, a różni się od normalnego tylko na tyle, aby stało się dla nich bardziej funkcjonalne. W środowisku takim zapotrzebowanie na wykonanie jakiegoś zachowania przez dziecko powinno być wyraźne i zrozumiałe dla dziecka To, że dzieci autystyczne ponoszą porażki w normalnym środowisku, a odnoszą sukcesy w środowisku specjalnie dla nich zorganizowanym, wskazuje na to, że ich problemy mogą być widziane bardziej jako niedopasowanie pomiędzy ich systemem nerwowym a normalnym środowiskiem, niż jako choroba.

O terapii kontaktowej z udziałem zwierząt usłyszano na świecie w 1792 roku, kiedy to do ośrodka z osobami psychicznie chorymi wprowadzono zwierzęta jako alternatywę dla konwencjonalnych terapii. Pacjenci mieli opiekować się zwierzętami hodowlanymi – królikami, kurami, papugami itp. Okazało się ze chorzy psychicznie lepiej funkcjonują w ośrodku i terapie, którym byli poddawani dają lepsze efekty.

Nasze zmysły są w stałej gotowości do odbioru wrażeń. Mózg zalewany jest docierającymi z nich tysiącami informacji, które muszą być odpowiednio rozpoznane, zinterpretowane, powiązane i ułożone tak, by mogły być wykorzystane w działaniu. Dokonuje się to poprzez proces nazwany Integracją Sensoryczną.